စာတစ္လံုးဘုရားတစ္ဆူ လုိ႔ဆုိရိုးစကားရွိတဲ့အတုိင္း စာတစ္လံု၊အကၡရာတစ္လံုးကစလုိ႔ ကၽြန္မ အဖို႔ ဘုရားတစ္ဆူကဲ့သို႔ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ခဲ့တာ ယေန႔ထိေအာင္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။စာတစ္လံုးကိုသိရွိနား လည္မွတ္သားမိလိုက္တာနဲ႔ကိုယ့္အတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာျပန္လည္အသံုးခ်ႏိုင္မယ္၊လိုအပ္ တဲ့အခါမွာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္လုိ႔ရမယ္ဆုိတဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ တန္ဖုိးရွိလွပါတယ္ဆုိတာကုိ ငယ္စဥ္ ကတည္းကမိဘ၊ဆရာသမားမ်ားက ဆံုးမသြန္သင္ေပးခဲ့သလို၊ကိုယ္တုိင္ကလည္း အဲလို ခံယူထားသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႔သဘာ၀ကစာတစ္လံုး၊ႏွစ္လံုးေရးမွတ္ထားေသာ စာတုိစာစေလးေတြ၊သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္ အပိုင္းအစေလးေတြ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ျဖဲစုတ္ျပီး ပစ္ထားတဲ့စာရြက္အပိုင္းအစေလးေတြကိုေတာင္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတတ္သူပါ၊ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႔မွာ စာရြက္ေတြကိုျဖဲေနရင္ဒါမွမဟုတ္စာပါတဲ့စကၠဴ၊စာရြက္ ေတြကို ေအာက္ခံအျဖစ္ခုထိုင္ရင္စိတ္ထဲမွာအလိုလိုတိုမိေနတတ္ပါတယ္။ျပီးေတာ့အဆုိးဆံုးကိုေျပာ ရမယ္ဆုိရင္ တတ္ႏုိင္တဲ့၊အေျခအေနမဆုိးတ့ဲေနရာေဒသတစ္ခုမွာ စာေရးျပီးသား စာရြက္ေတြ၊သတင္း စာစကၠဴေတြစတာေတြကို ေနာက္ေဖးသံုးစကၠဴအျဖစ္နဲ႔ၾကမ္းသုတ္စကၠဴ အမ်ိဳးအမ်ိဳးအျဖစ္ ျဖစ္သလို သံုးစြဲေနတာေတြ႔ရင္ အသည္းထဲမွာ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္နာက်င္မိပါတယ္။(မျဖစ္ေတာ့တဲ့အေျခအေန၊ ေက်းလက္ေတာရြာလိုေနရာမ်ဳိဳးေတြဆုိရင္ေတာ့ ေျဖေတြးေတြးေပးရပါေတာ့တယ္။)
အဲလိုကိုယ္သိထားတဲ့စာတစ္လံုးေလးကစျပီး စာေပပညာေတြ အဆင့္ဆင့္တတ္ေျမာက္လာျပီဆိုရင္ ေတာ့အဲဒိသူဟာ ပညာရွိၾကီးအထိျဖစ္လာမယ္။အသိပညာေတြတိုးပြားလာမယ္၊လိမၼာယဥ္ေက်းမႈရွိ လာမယ္၊လူ၀င္ဆံ့လာမယ္စတ့ဲေကာင္းက်ိဳးအျဖာျဖာကို ပိုင္ဆိုင္ႏုိင္တဲ့လူျဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္းလူၾကီးသူမေတြက အလိမၼာစာမွာရွိ ဆိုတ့ဲ ဆုိရုိးစကားကိုေျပာဆိုသံုးႏႈန္းခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ မယ္ထင္ပါတယ္။
