ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ခင္ခင္၊ သီသီ၊ ေအမီ၊ စုစုႏြယ္၊ မမေဆြတို႕လို ျမန္မာလုပ္သားေတြဟာ ေရႊလီျမိဳ႕ကို ကိုဗစ္ မျဖစ္ခင္မွာ ေနရာေဒသမ်ိဳးစံုကေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီး တရုတ္စက္ရံု၊ အလုပ္ရံုေတြမွာ ကိုယ္စီ အလုပ္၀င္လုပ္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ တရုတ္ျပည္ေရႊလီျမိဳ႕ကို ေရာက္ျပီး ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ကိုဗစ္နဲ႕လည္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ ကိုဗစ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ သူတို႕ဟာ သူတို႕ရဲ႕ မိခင္ျမန္မာႏုိင္ငံကို မျပန္ဘဲ တရုတ္ျပည္ ေရႊလီမွာပဲ ဆက္လက္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ေန႕ ကိုဗစ္ေတြျပီးသြားရင္ တရုတ္ျပည္မွာ အလုပ္ဆက္လုပ္ျပီး ျမန္မာႏုိင္ငံက မိသားစုအတြက္ ပိုက္ဆံရွာမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေတြ ကိုဗစ္ကာလမွာ အမ်ားနည္းတူ အလုပ္မရိွေတာ့တဲ့ ျပသနာေတြလည္း ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ တရုတ္အလုပ္ရွင္ရဲ႕ အာမခံ ေပးမႈေၾကာင့္ သူတို႕မွာ ေနစရာေလးတစ္ခု ရရိွခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုဗစ္ျဖစ္ပြားမႈ ေလ်ာ့နည္းစ ျပဳလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအားလံုး ကိုယ္စီ အလုပ္ရွာၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ အမ်ားစုက အရုပ္ေခါင္းမွာ ဆံပင္အတု စိုက္တဲ့့ အလုပ္ကို ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ ေရႊလီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တရုတ္ျပည္ဟာ သူတို႕အတြက္ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ခ်စ္ၾကည္ေရးဆက္ဆံမႈရိွတဲ့ေနရာ၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံခ်စ္ၾကည္မႈ အစဥ္ တိုးတက္ေနတဲ့ေနရာ၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ဖြံ႕ျဖိဳးေနတဲ့ ေနရာအျဖစ္ သူတို႕ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ခ်စ္ၾကည္ေရးကိုေဆာင္တဲ့ တရုတ္-ျမန္မာႏွစ္ႏိုင္ငံ ျပည္သူ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈနဲ႕ ေႏြးေထြးမႈရိွတဲ့အေၾကာင္းမ်ား၊ တရုတ္-ျမန္မာ မီးရထားလမ္းအေၾကာင္း၊ ႏွစ္ျပည္တစ္ရြာအေၾကာင္း၊ ေရႊလီျမိဳ႕မွာ တရုတ္လုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႕ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား အတူတကြ ေနထိုင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကမႈမ်ား၊ တရုတ္ျမန္မာ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ စီမံကိန္းမ်ားအေၾကာင္းကို အထူး ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
