(၁)

တရုတ္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ခဲ့ဖူးသည့္ႏွစ္ၾကိမ္စလုံးတြင္ နံနက္ခင္းေရာက္တုိင္း ပထမဦးဆုံးတည္ခင္းသည့္အရာမွာစိမ့္ကနဲ၀င္လာေသာ အေအးဓါတ္ျဖစ္သည္။ပထမတစ္ေခါက္ကေအာက္တုိဘာ၊ဒုတိယအေခါက္ကဒီဇင္ဘာမုိ႔ အေႏြးထည္္ႏွစ္ထပ္၀တ္ထားတာေတာင္ အေအးသည္စိမ့္ျမဲ။ေလတစ္ခ်က္အေ၀့တြင္ အေအးဓါတ္ကပုိေရာက္လာသည္။ခပ္စိမ့္စိမ့္အေအးဓါတ္ၾကား လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ၾကဳိက္။

အေအးဓါတ္ကုိၾကဳံရေတာ့ ႏွင္းကုိသတိရမိသည္။တရုတ္ေရာက္မနက္ခင္းတုိင္းတြင္ သတိတရလုိက္လံရွာေဖြမိသည္မွာ ႏွင္းျဖစ္သည္။ႏွင္းကုိကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္၂၀ခန္႔ ကတည္းကျဖစ္သည္။ႏွင္းကုိခ်စ္တတ္လာေအာင္ ခံစားျပခဲ့သူမွာ တရုတ္ျပည္သစ္၏ဖခင္ ကဗ်ာဆရာေမာ္စီတုန္းျဖစ္သည္။

ေမာ္စီတုန္းမွာ ႏွင္းကုိအရူးအမူးခ်စ္တတ္သူ၊နံနက္ခင္း၊ျခံ၀င္းတစ္ခုလုံး ေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေသာ ႏွင္းမ်ားအား သူ႔ကုိယ္ရံေတာ္ကလွည္းက်င္းလုိက္သည္ကုိမၾကဳိက္။ဒီအတုိင္းထားလုိက္ပါဟု ေမာ္ကေျပာသည္။

နံနက္ခင္း ႏွင္းပြင့္မ်ားက်လာသံႏွင့္ငွက္ကေလးတုိ႔၏ ခ်ဳိေသာအသံမ်ားၾကားတြင္အခ်ိန္အတန္ၾကာ သူေငးၾကည့္ေလ့ရွိသည္တဲ့။ႏွင္းေတြၾကားထဲအရူးအမူးေပ်ာ္၀င္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ထင္၏။ေမာ္စီတုန္း၏ႏွင္းကဗ်ာမွာကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဖမ္းစားခဲ့သည္။ ''ေတာင္တန္းတုိ႔သည္ ကေနေသာေငြေျမြမ်ားပင္'' ဟုေမာ္စီတုန္းကဖြဲ႔ခဲ့သည္။

ၿမဳိ႔ျပ၏နံနက္ခင္းမ်ားတြင္ ႏွင္းကုိမေတြ႔ရ။နံနက္ခင္းေရာက္တုိင္း မခ်င့္မရဲစိတ္ျဖင့္သာ သက္ျပင္းကုိတြင္တြင္ခ်ခဲ့ရသည္။ကမာၻေက်ာ္ မဟာတံတုိင္းဆီသုိ႔သြားမည္။အေအးဓါတ္သည္လည္း ပုိကဲမည္ဆုိေတာ့ ႏွင္းကုိျမင္ရႏုိး ကၽြန္ေတာ္ဆက္ရင္ခုန္မိသည္။

မဟာတံတုိင္း၏အေအးဓါတ္မွာ သုညဒီဂရီေအာက္သုိ႔ပင္ေရာက္ရွိေနသည္။ႏွင္းမုိးမ်ားပင္ခပ္ဖြဲဖြဲျဖန္းလာသျဖင့္ မုိးကာကုိကဗ်ာကရာေကာက္ျခဳံလုိက္ရသည္။အေ၀းကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မဟာတံတုိင္းမွာ ရစ္ေခြေနေသာျမစ္တစ္စင္းပမာ ။နာမည္ေက်ာ္ ႏွင္း သာရွိေနပါက "မဟာတံတုိင္းသည္ ကေနေသာေငြေျမြမ်ားပင္" ဟုဖြဲ႔ဆုိရမည္ထင္၏။ယခုေတာ့အုံ႔ဆုိင္းေနေသာ ျမဴမ်ားၾကားတြင္ မဟာတံတုိင္းသည္ မွဳိင္းျပလုိ႔။ႏွင္းကုိမျမင္ရေသာ္ျငား ထုိျမင္ကြင္းကုိကၽြန္ေတာ္ရင္ခုန္ေနမိသည္။

သုညဒီဂရီေအာက္ေရာက္ေနေသာ အေအးဓါတ္ကုိပင္သတိမရ။မိတ္ေဆြမ်ားကခပ္သြက္သြက္ဆုိေတာ့မွ ေျခေထာက္ကုိအထက္သုိ႔ခပ္သြက္သြက္ေမာ့လုိက္ရသည္။မဟာတံတုိင္း၏ကင္းေမွ်ာ္စင္တစ္ခုသုိ႔ေရာက္ေတာ့ သုညဒီဂရီေအာက္တြင္ေခၽြးမ်ားပင္စုိ႔လုိ႔။

မဟာတံတုိင္း၏အဆုံးသုိ႔ေရာက္ဖုိ႔ဆုိလွ်င္ မည္မွ်ၾကာမည္မသိ။ ေရွ႔တြင္ေလွကားထစ္မ်ားက ဖိတ္ေခၚလွ်က္ရွိသည္။ ကီလုိမီတာ၂၄၀၀ရွည္ေသာတံတုိင္းၾကီး။ေျမာက္ဘက္မွအရုိင္းအစုိင္းမ်ား၏အႏၱရာယ္ကုိကာကြယ္ရန္တဲ့။ခ်င္မင္းဆက္၏ပထမဦးဆုံးဘုရင္ ရွီ၀မ္တီ ကစတင္တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။သမုိင္းမွတ္တမ္းအရဘီစီ၃ရာစု။အျပီးသတ္အဆင့္ေတာ့မဟုတ္။ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေအဒီ၁၅ႏွင့္၁၆ရာစုတြင္ မင္မင္းဆက္ကမြန္ဂုိအႏၱရာယ္ကာကြယ္ရန္အတြက္ထပ္တည္ေဆာက္ခဲ့သည္တဲ့။

၁၉၈၇ခုႏွစ္ကုိေရာက္ေတာ့ယူနက္စကုိအဖြဲ႔ကမဟာတံတုိင္းကုိကမာၻ႔ေရွးေဟာင္းအမြအႏွစ္တစ္ခုအျဖစ္ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။မဟာတံတုိင္း၏ေက်ာ္ၾကားမွဳကကမာၻအႏွံ႔။ထုိ႔ေၾကာင့္ တရုတ္ေရာက္လွ်င္ မဟာတံတုိင္းသုိ႔အေရာက္လာၾကသည္။ႏုိင္ငံျခားဧည့္တုိ႔သည္ မဟာတံတုိင္း၏ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမွဳကုိ ေငးလုိ႔မဆုံး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ ျပည္ပဧည့္မ်ားကုိေတြ႔ရသလုိ တရုတ္လူမ်ဳိးတုိ႔သည္လည္းခပ္မ်ားမ်ား။ဒုတိယတစ္ေကြ႔သုိ႔ဆက္တက္ၾကမည္ဆုိေတာ့ လက္ကေလးလွဳပ္ရုံစာေရးျခင္းျဖင့္သာ အသားက်ေနသည့္အတြက္ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္မွာတြန္႔လာသည္။

ကၽြန္ေတာ့ေရွ႔တြင္ေတာ့ အရယ္အေမာမပ်က္ စကားမ်ားေဖာင္ဖြဲ႔လုိ႔လူငယ္တုိ႔ႏွင့္အျပဳိင္လွမ္းတက္ေနေသာ တရုတ္အဖုိးေလးတစ္သုိက္ကုိျမင္ေတြ႔လုိက္ရသည္။သူတုိ႔၏အသက္အရြယ္မွာ၆၀ႏွစ္၀န္းက်င္ခန္႔ရွိမည္ထင္၏။သူတုိ႔၏မ်က္ႏွာမ်ားမွာအားမာန္အျပည့္။သူတုိ႔၏ေျခေထာက္မ်ားမွာခပ္သြက္သြက္။

ဒုတိယကင္းေမွ်ာ္စင္ကုိေရာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေကြ႔ဆုိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လက္ေလွ်ာ႔လုိက္ေတာ့သည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ဆုံးမည္မသိေသာ မဟာတံတုိင္းကုိ ေငးလုိက္။တရုတ္လူမ်ဳိးတုိ႔၏မ်က္ႏွာကုိေငးလုိက္။ေျခပစ္လက္ပစ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ဆက္သာယာမိျပန္သည္။

ကင္မရာမွန္ဘီလူးကုိ အနီးကပ္ဆြဲယူလုိက္ေတာ့ ေရွ႕မွတက္သြားေသာ တရုတ္အဖုိးေလးတုိ႔မွာ ေနာက္တစ္ေကြ႔သုိ႔ပင္ ေရာက္ေတာ့မည္ကုိေတြ႔ရ၏။မၾကာမီရယ္သံေမာသံမ်ားျဖင့္ တက္လာေသာတရုတ္လူငယ္မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ရျပန္သည္။သူတုိ႔က အသက္၂၀ေက်ာ္အရြယ္ တရုတ္မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားျဖစ္သည္။သူတုိ႔သည္လည္းေပ်ာ္ရႊင္မွဳအျပည့္၊သူတုိ႔၏ေျခေထာက္မ်ားသည္လည္း ခပ္သြက္သြက္ပင္ျဖစ္သည္။
          

 (၂)

မဟာတံတုိင္းမွအျပန္ မျမင္လုိက္ရေသာ ႏွင္း ကုိလက္ေလွ်ာ့လုိက္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့ကုိအဓိကဆြဲေဆာင္ေနသည့္အရာမွာ တရုတ္တုိ႔၏သြားလာလွဳပ္ရွားမွဳဟန္ပန္ျဖစ္သည္။သူတုိ႔၏ေျခလွမ္းမ်ားမွွာအလုပ္သြားေတာ့လည္းသုတ္သုတ္၊အလုပ္မွျပန္ေတာ့လည္း သုတ္သုတ္၊ညပုိင္းအနားယူခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ေတာင္ ခပ္သုတ္သုတ္သြားလာေနမွဳကုိ အေတြ႔မ်ားခဲ့သည္။

ခရီးသြားေဖာ္တစ္ဦးက မုိးေမွ်ာ္တုိက္မ်ားကုိေငးေမာကာ တရုတ္တုိ႔ဘာလုိ႔ခ်မ္းသာလာတာလဲ ဟုေမးခြန္းထုတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကတရုတ္တုိ႔၏စရုိက္လကၡဏာတစ္ခုျဖစ္ေသာ စားသုတ္သုတ္ သြားသုတ္သုတ္ႏွင့္အလုပ္ႏွင့္ လက္မျပတ္ျခင္းသည္ ခ်မ္းသာလာမွဳအတြက္အေထာက္အပံ့ေကာင္းတစ္ခုဟုျမင္ေၾကာင္းေျပာျပမိသည္။

တရုတ္ႏုိင္ငံမွတရုတ္လူမ်ဳိးမွမဟုတ္။ျမန္မာႏုိင္ငံမွတရုတ္တုိ႔သည္လည္း အလုပ္ႏွင့္လက္မျပတ္။မဟာတံတုိင္းေပၚတြင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနသည့္တရုတ္အဖုိးေလးမ်ားလုိ ရန္ကုန္ျမဳိ႔မွ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ တရုတ္ၾကီးတစ္ဦးသည္လည္း ယေန႔အသက္၇၀နီးသည့္တုိင္ စားသုတ္သုတ္သြားသုတ္သုတ္ႏွင့္အလုပ္ႏွင့္လက္မျပတ္ဆဲျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြၾကီးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတရုတ္လူမွဳိးစစ္စစ္၊သူ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္တြင္ ေတာမွရန္ကုန္ျမဳိ႔ေပၚသုိ႔ လက္ဗလာသက္သက္တက္လာသူ၊ပထမ၊ အလုပ္မ်ဳိးစုံလုပ္။ဒုတိယ၊ေလးဘီးကားအငွားယဥ္ေမာင္း။တတိယ၊ေလးဘီးကားပုိင္ရွင္ျဖစ္လာ။စတုတၳ၊ေဆးဆုိးပန္းရုိက္လုပ္ငန္းရွင္။ထုိ႔ေနာက္ယေန႔တုိင္ လုပ္ငန္းစုံျဖင့္ၾကြယ္၀ေနသည္မွာၾကာျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တစ္လမ္းတည္းေနသည့္အခ်ိန္တြင္ထုိမိတ္ေဆြၾကီးမွာ ေဆးဆုိးပန္းရုိက္လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ေနျပီျဖစ္သည္။သူ႔ခႏၵာကုိယ္ေပၚတြင္စြပ္က်ယ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းတစ္ထည္ကုိသာ ထာ၀စဥ္ေတြ႔ရျမဲျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္၁၀ႏွစ္ေက်ာ္တစ္လမ္းတည္းေနခဲ့ရာတြင္သူအကၤ်ီေကာင္းေကာင္း၀တ္ထားသည္ကုိ၁၀ၾကိမ္ခန္႔ပင္မေတြ႔ဖူး။သူ႔လုပ္ငန္းတြင္သူေရာ သူ႔သားသမီးမ်ားပါ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္တန္းတူ အလုပ္လုပ္ေနျမဲျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့၊လမ္းအတြင္းသာေရးနာေရး လူမွဳေရးကိစၥမ်ားတြင္လည္း ေငြအားေရာလူအားပါ ထိပ္ဆုံးမွ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္သူမုိ႔ အားလုံးကအေလးအနက္ျပဳရသူျဖစ္သည္။

သူမွမဟုတ္။ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးသည္လည္း တရုတ္စစ္စစ္။ လူငယ္မုိ႔ အိမ္အျပင္ထြက္လွ်င္ ေဘာ္ေက်ာ့ပုံစံမ်ဳိးျမင္ေတြ႔ရေသာ္လည္း သူ႔အိမ္တြင္မူ အလုပ္ႏွင့္လက္မျပတ္။သူ႔ဖခင္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေၾကးအုိးဆုိင္တြင္ ေၾကးအုိးခ်က္တာကအစ၊စားပြဲထုိးသည္အထိ စြယ္စုံအလုပ္သမားျဖစ္သည္။
လူငယ္ျဖစ္ေသာ္ျငား စားပြဲထုိးရသည္ကုိ ရွက္စရာဟု သူမျမင္။အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြသည္ တရုတ္တုိ႔၏အေသြးအသားထဲသုိ႔ေမြးရာပါစီး၀င္ေနပုံရသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔ခ်မ္းသာလာျခင္းဟုကၽြန္ေတာ္နားလည္မိသည္။

တိတ္ေရွာင္ဖိန္ေခတ္ ႏုိင္ငံေရးတည္ျငိမ္မွဳႏွင့္ ေစ်းကြက္အဖြင့္တြင္ တရုတ္စီးပြားေရးသည္ အံ့ဘနန္းတုိးတက္လာခဲ့သည္။မည္မွ်အထိမွန္မမွန္ေတာ့မသိေသး။ ကမာၻေက်ာ္ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ ဂုိးလ္ဒ္မင္းဆာ့ခ်္ က၂၀၂၇ခုႏွစ္တြင္ တရုတ္သည္အေမရိကန္ကုိေက်ာ္လႊားကာကမာၻအၾကီးဆုံးစီးပြားေရးႏုိင္ငံၾကီးျဖစ္လာမည္ဟု ေဟာကိန္းထုတ္ထားသည္။
                                                          ရွင္းသန္႔